Στη ζεστή αγκαλιά της εντροπίας Με το κεφάλι χωμένο στο μαξιλάρι Μετράω το φως που σέρνεται πάνω στη σκόνη Μετράω τους κόμπους στον ιστό της αράχνης Μετράω τους ήχους που κάνει το σαράκι Συνθλίβομαι στην αγκαλιά της εντροπίας Σπάζω σαν γυάλινο μπιμπελό Πέφτω μέσα στη φάκα της βαρύτητας Νιώθω μικρός και ανήμπορος να αντισταθώ Θα αφεθώ στη δύνη να με τραβήξει, να με βουλιάξει στο γλυκό της το κενό Με το κεφάλι χωμένο στο μαξιλάρι Μετράω τις βίδες στο σιδερένιο μου κρεβάτι Μετράω τις ραφές στο άδειο σάβανο Μετράω την απόσταση απ το ταβάνι Συνθλίβομαι στην αγκαλιά της εντροπίας Σπάζω σαν γυάλινο μπιμπελό Πέφτω μέσα στη φάκα της βαρύτητας Νιώθω μικρός και ανήμπορος να αντισταθώ Θα αφεθώ στη δύνη να με τραβήξει, να με βουλιάξει στο γλυκό της το κενό Μέχρι να φτάσω στο απόλυτο κρύο, μέχρι να βρω γαλήνη για να σταθώ Στη ζεστή αγκαλιά της εντροπίας θα κοιμηθώ Στη ζεστή αγκαλιά της εντροπίας θα κοιμηθώ Μέχρι να γίνει ο ήλιος μαύρος...

Κενοτάφιο Με ποια μοναξιά χορεύεις απόψε ; Σε ποια αγκαλιά κουρνιάζεις βουβά ; Με ποια φωνή σπαταλάς την αλήθεια ; Σε ποιο πανηγύρι πεθαίνεις κρυφά ; Ποιον ήλιο θα βρεις σαν ξημερώσει ; Σε ποια θάλασσα τρέχεις να ξεπλυθείς ; Ποια θύμηση μένει που να ’χει αξία ; Σε ποιον χρησμό θα γαντζωθείς ; Απόψε ξανοίγω την έκλειψη Θέλω η ματιά μου να τυφλωθεί. Απόψε εισπνέω βιτριόλι Θέλω η οσμή σου να χαθεί. Απόψε ξανοίγω την έκλειψη Θέλω η ματιά μου να τυφλωθεί. Απόψε εισπνέω βιτριόλι Θέλω η οσμή σου να καεί. Απόψε σκάβω με ένα κουτάλι, το κενοτάφιο της μεγάλης φυγής. Απόψε σκοτώνω την αγάπη. Απόψε, απόψε σε θάβω ...

Λευκή σημαία Στο πρώτο κλάμα είναι η καρδιά μας λευκή σημαία που λαχταράει να λερωθεί. Πριν έρθει η νύχτα να μας παγώσει, σφυρηλατούμε τα πληρωμένα καρφιά. Μαθαίνουμε νωρίς να αγαπάμε τις μαύρες τρύπες στις παλάμες μας. Μαθαίνουμε μέχρι το τέλος να μπήγουμε βαθειά στην ψυχή μας τα σκουριασμένα καρφιά, που μας βαστάνε ψηλά. Είναι το δέος της ασημαντότητας, το δέος της ασημαντότητας που κάνει κάθε χτύπο του ρολογιού σημαντικό. Κάθε χαρά είναι ένα κάρβουνο μικρό γεννημένο να γίνει στάχτη. Και κάθε πίκρα είναι ατσάλι στο αμόνι που προσμένει να χτυπηθεί. Μαθαίνουμε νωρίς να αγαπάμε τις μαύρες τρύπες στις παλάμες μας Μαθαίνουμε μέχρι το τέλος να μπήγουμε βαθειά στην ψυχή μας τα σκουριασμένα καρφιά, που μας βαστάνε ψηλά. Είναι το δέος της ασημαντότητας το δέος της ασημαντότητας που κάνει κάθε χτύπο του ρολογιού σημαντικό. Είναι βάρος της πραγματικότητας το βάρος της πραγματικότητας που κάνει κάθε χτύπο της καρδιάς σημαντικό. Είναι η καρδιά μας λευκή σημαία που λαχταράει να λερωθεί Λευκή σημαία …

Ο φόβος του φόβου Απαγορεύονται οι ονειρώξεις Απαγορεύεται η άγνοια κινδύνου Απαγορεύεται ο ελεύθερος χρόνος Απαγορεύεται η ευτυχία Οξειδωμένες ειδήσεις από δεύτερο χέρι Παράθυρα τρόμου σε εικονικές ανάγκες Γελάνε μακάβρια οι θεοί των αγορών Κατανάλωσε, αλλιώς δεν υπάρχεις Απαγορεύονται οι απόψεις Απαγορεύεται η αδέσμευτη σκέψη Απαγορεύεται η διαφορετικότητα Απαγορεύεται η ευδαιμονία Προσδόκιμο ζωής χωρίς ζωή Αλήθεια πνιγμένη στη χλωρίνη Χορεύουν οι θηρευτές της χαράς Γονάτισε, αλλιώς θα χαθείς Παίζουν με το μυαλό σου, Διαστρέβλωση της φαντασίας Ο φόβος μέσα το κεφάλι σου είναι εμφύτευμα της εξουσίας Σταμάτα να φοβάσαι τον φόβο που σπέρνουν στο κεφάλι σου

Μαύρη χώρα Συρμάτινο φέουδο για σταυρωμένες ψυχές Αδίστακτοι μαφιόζοι, γραβατωμένοι ληστές Πληρώνω κάθε μου ανάσα, στους υπεράκτιους βιαστές Μαύρη χώρα είσαι θηλιά στο λαιμό Σάπια χώρα προτεκτοράτο χλωμό Ισόβιο κάτεργο για βιασμένα κορμιά Φτύνουμε αίμα, για μια σάπια μπουκιά Και μας γαμάνε οι γόνοι, του κάθε κερατά Μαύρη χώρα είσαι θηλιά στο λαιμό Σάπια χώρα προτεκτοράτο φαιδρό Με τρώει ένα όνειρο, να σου βάλω φωτιά και γύρω απ τις φλόγες, να χορεύουν παιδιά να σκορπίσουν τις στάχτες σου, στα γκρεμισμένα αρχοντικά να κόψουν τα λερναία σου κεφάλια, μη γεννηθείς ξανά Μαύρη χώρα είσαι θηλιά στο λαιμό Σάπια χώρα προτεκτοράτο φαιδρό Μαύρη χώρα, Σάπια χώρα, Μαύρη χώρα, Σου αξίζει η φωτιά

Στάση Η καλύτερη μου φίλη έχασε την ευτυχία της μια βραδιά στα βόρεια των θερινών ανακτόρων της τεράστιας καρδιάς της. Βόρεια της προσμονής, βόρεια της αγάπης, βόρεια μιας χούφτας χαπιών, βόρεια μιας ακρωτηριασμένης βόλτας. Βόρεια μιας πινελιάς που ξέρασε ο καμβάς, βόρεια του νεκροτομείου, βόρεια του απόλυτου θυμού. Κάπου βόρεια μου είπε πως έφεγγε, επί χρόνια, με έναν παλιό κίτρινο φακό αναζητώντας τα υπολείμματα της καταστροφής. Κάπου προς το βορά έψαχνε με αγωνία ένα πιστό αντίγραφο, μια αφοσιωμένη ρέπλικα των αναμνήσεων της, ένα σκαλιστό σκουλαρίκι σαν αυτό που είχε πετάξει μεθυσμένη ουρλιάζοντας πως ήθελε να πεθάνει. Κάπου προς το βορά της παράπεσε ένα βράδυ η πληρότητα και κάπου προς το βορά τριγυρνάει χρόνια τώρα κάθε στιγμή το βλέμμα της, όταν το μυαλό της δε είναι απασχολημένο με ασκήσεις αποδοχής, με γυμναστική πένθους και προσομοιώσεις αποτυχίας. Ο καλύτερος μου φίλος έχασε τη θέλησή του σε ένα μακροβούτι αυτογνωσίας νότια του “όλα ή τίποτα”. Νότια της μοναχικότητας, νότια της μοναδικότητας, νότια της αλήθειας, νότια των μουχλιασμένων βιβλίων φιλοσοφίας, νότια μιας συλλογής γραμματοσήμων, νότια της υψηλής τάσης, νότια των τειχών, νότια των ψυχών, νότια της έλλειψης. Κάπου με κατεύθυνση νότια σκάβει καθημερινά, μετά την υπηρεσία στο κάτεργο, με ένα ηλεκτρικό κομπρεσέρ το τούνελ προς την ελευθερία. Κάπου προς τα νότια οσφραίνεται καθαρό αέρα, κάπου προς τα νότια ψηλαφίζει την τσαλακωμένη θάλασσα στο κεφάλι του, κάπου νότια τον τραβά η διαίσθηση όταν τον ησυχάζει ο δαίμονας των ακουστικών συχνοτήτων και οι ουσιαστικές ουσίες που καταναλώνει. Κάπου προς τα νότια ήταν η πόρτα της εισόδου στη φυλακή του, κάπου προς να νότια και η πολυπόθητη έξοδος. Ο έρωτας της ζωής μου έχασε τα λογικά της, ξαπλωμένη ανάσκελα, κοιτώντας ανατολικά, ξημερώματα, απέναντι σε ένα βρώμικο πάρκινγκ για συναισθηματικά ανάπηρους ρουφιάνους. Ανατολικά του ύπνου, ανατολικά ενός ενεχυροδανειστήριου αγάπης, ανατολικά ενός άτρωτου εγωπαθούς κτήνους, ανατολικά της μηχανικής καταπόνησης του πάθους, ανατολικά της περιφρόνησης, ανατολικά της έξης για επιβεβαίωση. Έμαθα πως τρέχει δρόμους αντοχής προς τα ανατολικά, μετρώντας τις διακεκομμένες γραμμές των λεωφόρων ανά επτάδες. Κάπου ανατολικά πλέκει μοβ τριχιές και τις κάνει θηλιές για αυτόχειρες θαυμαστές. Κάπου προς τα ανατολικά γονατίζει και προσεύχεται για ολική διαγραφή του θεού της και του διαβόλου της, κάθε φορά που βλέπει να χαράζουν αναμνήσεις αστραφτερών αυτοκαταστροφών. Οι σύντροφοι έχασαν τη ζωή τους στα δυτικά των αυθαίρετων εξοχικών νεκροταφείων τους, ένα απόγευμα, μονομαχώντας με το υπερεγώ τους. Δυτικά των μεγάλων υποσχέσεων, δυτικά της νιότης, δυτικά των πολύχρωμων εκτυπωμένων οικογενειών της χαρτοκοπτικής, δυτικά της θαλπωρής του καθοδικού σωλήνα, δυτικά της επιβίωσης που δήθεν μισούσαν. Φωνάζουν τσιτάτα προς τη δύση, διαβάζοντας τα μπαρ κόουντ των απορρυπαντικών στα σουπερμάρκετ. Κάπου προς τα δυτικά, μέσα στα δάση των κεραιών, στήνουν παγίδες καθομοίωσης για τα παιδιά τους με σκουριασμένα δόκανα. Κάπου προς τα δυτικά καταναλώνουν αναμνήσεις σε ψηλά ποτήρια με σάπιο πάγο, τοκοχρεολύσια και χολή, απαγγέλλοντας ποιήματα με δείκτες χρηματιστηρίου. Κάπου προς τα δυτικά, πολύ μακριά προς τα δυτικά, περιμένουν αδιάφορα να σβήσουν λογαριάζοντας τα υπόλοιπα από το στοκ των ονείρων τους. Οι περαστικές σκιές της ύπαρξης μου, έχασαν και βρήκαν το άπειρο, σε άπειρες κατευθύνσεις και κυνήγησαν φανατισμένα άπειρες φορές, άπειρα φαντάσματα συναισθημάτων. Κάθε κατεύθυνση και μια αναζήτηση, ένα πείσμα, μια οργή, ένα ένστικτο, μια τύχη, ένα ντε τέρμινο, μια χάρη, ένας πόνος, μια παρόρμηση, ένας βραχνάς, μια λύτρωση, ένας τυχοδιωκτισμός, μια περιπέτεια, ένας συμβιβασμός, μια συναίσθηση, ένα λάθος. Κάθε κατεύθυνση της πυξίδας μπορεί να έχει οποιαδήποτε λέξη της αποδοθεί να την στολίζει. Άπειρες κατευθύνσεις για σκορπίσουν άπειρα τα όσα με αποτελούν, άπειρες φορές σε άπειρα σημεία του ορίζοντα. Κάθε μια από τις άπειρες κατευθύνσεις της πυξίδας είναι μια δύναμη που με διαμελίζει σε άπειρα μαγνητισμένα θραύσματα και με κάνουν να είμαι αυτό που είμαι. Κουρασμένη ειρωνεία, να είσαι ο ακίνητος άξονας της βελόνας στην πυξίδα του σύμπαντος, να έχεις άπειρες κατευθύνσεις, άπειρες επιλογές, άπειρες δυνατότητες και όμως να μην έχεις καμία ροπή για πουθενά. Ανείπωτη βάσανος, να είσαι ένα στατικό στοιχείο στο κέντρο της ύπαρξης, να είσαι ο παρατηρητής των πάντων και ταυτόχρονα ο καθοριστής του τίποτα, να είσαι σε στάση για πάντα. Ανείπωτη στάση.